فوت های استاد

من عاشق فوت های اوستاکارها هستم حالا می خواد اوستای هر کاری باشه.

وقتی در مورد موضوعی سوال می پرسی و کلی توضیح می ده و میگه و میگه و میگه .... اونوقت تو دلت میگی وااااااااااااااای این همه!!!!؟؟؟؟ بعد آخر حرفاش میگه: " اما یه فوت" 

اصلاً آدم کیف می کنه وقتی فوت هاشون رو بهت میگن

نه به خاطر اینکه راه رو بتونی راحت تر یا زودتر طی کنیا، نه. نمی دونم، یه لذت خاصی توشون هست. 

ولی یه چیزی هم هستا؛ این که اون بهت اعتماد کرده که حالا اومده فوت رو بهت یاد داده. مگه نه؟

شایدم لذتش توی همینا هست. "اعتماد"، "اطمینان"، "باور"